کد مطلب:231620 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:192
در علت تشریع زکوة
1- محمد بن سنان گوید: حضرت رضا علیه السلام در جواب مسائل من نوشت:
علت تشریع زكوة به جهت معاش فقرا بوده است، اگر اغنیاء از مال خود حق فقراء را ندهند اموال آنها در معرض تلف و نابودی خواهد بود.
خداوند متعال مردمان سالم را مكلف كرده كه به بیماران و علیلان و ناتوانان و گرفتاران رسیدگی كنند و در قرآن مجید فرموده: «لتبلون فی أموالكم و أنفسكم».
خداوند متعال در اموال آنها حقوقی برای فقراء معین كرده و فرموده است باید زكوة مال خود را بپردازند، و در مورد نفس نیز باید در مشكلات صابر و شكیبا باشند، و همواره خود را بردبار و حلیم دارند و شكر و سپاس پروردگار را به جای آورند، و همواره در فكر فقراء و ضعفاء بوده و از اموال زیادی كه به دست می آورند باید در خیرات و مبرات انفاق كنند، و با مساكین و درماندگان باید نظر رأفت و رحمت داشته باشند.
اغنیاء باید با اهل فقر و مسكنت مهربان باشند، و با آنها مواساة و همراهی
[ صفحه 675]
كنند، و در كمك و تقویت بیچارگان بكوشند، و آنان را در امور دین یاری دهند.
زكوة پندی است برای مال داران و ثروت مندان كه باید از آن پند گیرند و در فكر نیازمندان باشند و آنان باید خداوند را سپاسگزار باشند كه به آنها نعمت و ثروت ارزانی داشته است، اغنیاء باید همواره در تضرع باشند و از خداوند بترسند و حقوق واجبه خود را بدهند تا روزی مانند فقراء مستحق زكوة نگردند.
2- بزنطی گوید: خدمت حضرت رضا علیه السلام رسیدم و مطلبی برای آن جناب نقل كردم فرمود: صبر كن انشاء الله خداوند برایت فرجی حاصل می كند.
سپس فرمود: به خداوند سوگند اگر مؤمنی در این دنیا دستش از مال كوتاه باشد خداوند در آن جهان وی را عزیز و محترم می دارد، به اندازه ای كه مال دنیا در نظر او كوچك و ناچیز جلوه می كند.
بعد از این فرمود: صاحب مال و ثروت همواره در معرض خطر است، وی باید حقوق خداوند را از مالش جدا كند و به فقراء و مستمندان بدهد، به خداوند سوگند من هرگاه مال و ثروتم افزون می گردد در اضطراب هستم تا آنگاه كه حقوق فقراء را از مالم بیرون كنم، و واجبات خود را پرداخت نمایم.
گفتم: قربانت گردم شما هم از این می ترسید؟ فرمود: آری من هرگاه حقوق مال خود را پرداخت كنم خداوند را شكر می كنم كه این توفیق را مرحمت كرد.
علت تشریع زكوة به جهت معاش فقرا بوده است، اگر اغنیاء از مال خود حق فقراء را ندهند اموال آنها در معرض تلف و نابودی خواهد بود.
خداوند متعال مردمان سالم را مكلف كرده كه به بیماران و علیلان و ناتوانان و گرفتاران رسیدگی كنند و در قرآن مجید فرموده: «لتبلون فی أموالكم و أنفسكم».
خداوند متعال در اموال آنها حقوقی برای فقراء معین كرده و فرموده است باید زكوة مال خود را بپردازند، و در مورد نفس نیز باید در مشكلات صابر و شكیبا باشند، و همواره خود را بردبار و حلیم دارند و شكر و سپاس پروردگار را به جای آورند، و همواره در فكر فقراء و ضعفاء بوده و از اموال زیادی كه به دست می آورند باید در خیرات و مبرات انفاق كنند، و با مساكین و درماندگان باید نظر رأفت و رحمت داشته باشند.
اغنیاء باید با اهل فقر و مسكنت مهربان باشند، و با آنها مواساة و همراهی
[ صفحه 675]
كنند، و در كمك و تقویت بیچارگان بكوشند، و آنان را در امور دین یاری دهند.
زكوة پندی است برای مال داران و ثروت مندان كه باید از آن پند گیرند و در فكر نیازمندان باشند و آنان باید خداوند را سپاسگزار باشند كه به آنها نعمت و ثروت ارزانی داشته است، اغنیاء باید همواره در تضرع باشند و از خداوند بترسند و حقوق واجبه خود را بدهند تا روزی مانند فقراء مستحق زكوة نگردند.
2- بزنطی گوید: خدمت حضرت رضا علیه السلام رسیدم و مطلبی برای آن جناب نقل كردم فرمود: صبر كن انشاء الله خداوند برایت فرجی حاصل می كند.
سپس فرمود: به خداوند سوگند اگر مؤمنی در این دنیا دستش از مال كوتاه باشد خداوند در آن جهان وی را عزیز و محترم می دارد، به اندازه ای كه مال دنیا در نظر او كوچك و ناچیز جلوه می كند.
بعد از این فرمود: صاحب مال و ثروت همواره در معرض خطر است، وی باید حقوق خداوند را از مالش جدا كند و به فقراء و مستمندان بدهد، به خداوند سوگند من هرگاه مال و ثروتم افزون می گردد در اضطراب هستم تا آنگاه كه حقوق فقراء را از مالم بیرون كنم، و واجبات خود را پرداخت نمایم.
گفتم: قربانت گردم شما هم از این می ترسید؟ فرمود: آری من هرگاه حقوق مال خود را پرداخت كنم خداوند را شكر می كنم كه این توفیق را مرحمت كرد.